Në vitin 2014, konsumatori Benjamin Careathers ngriti një padi kolektive kundër Red Bull në SHBA, duke pretenduar se reklamat e pijes premtonin rritje të dukshme të energjisë dhe të performancës, ndërsa efekti real nuk ishte më i madh se një filxhan kafeje. Në vitin 2015, çështja u mbyll me një marrëveshje gjyqësore: u krijua një fond prej 13 milionë dollarësh për kompensim, ku blerësit e kualifikuar mund të merrnin 10 dollarë ose produkte me vlerë të ngjashme. Kompania nuk pranoi faj; zgjodhi marrëveshjen për të shmangur një proces të gjatë e të kushtueshëm.

Çfarë u pretendua

Padia vinte në pikëpyetje mesazhin e reklamave: slogani “të jep krahë” dhe mënyra si sugjerohej përmirësim i përqendrimit, qëndrueshmërisë dhe ritmit të punës. Pretendimi kryesor ishte se këto pritshmëri nuk mbështeteshin nga prova të qarta që ta dallonin pijen nga kafeja e zakonshme.

Çfarë ndodhi realisht

• Nuk pati vendim gjyqësor që t’i “jepte” paditësit miliona dollarë personalisht.

• Marrëveshja krijoi një fond kompensimi për publikun blerës; shumica përfitonin 10 dollarë ose produkte falas, pas aplikimit brenda afatit.

• Red Bull vazhdoi marketingun duke sqaruar se slogani është figurë letrare, jo premtim i matshëm shkencor.

Pse ka rëndësi ky rast

• Tregon vijën e hollë mes teprimit reklamues (i lejuar si figurë) dhe premtimeve konkrete për efekt, të cilat kërkojnë prova.

• Është një kujtesë për markat që fjala e madhe mund të shesë shpejt, por besueshmëria është ajo që zgjat.

• Për konsumatorin, rasti nxit lexim kritik të mesazheve: slogani nuk është udhëzim mjekësor, as garantim i performancës.

---

Përmbledhje: Rasti “Red Bull të jep krahë” përfundoi me marrëveshje jo me “urdhër gjykate”. Fondi ishte 13 milionë dollarë për publikun e gjerë, me kompensim tipik 10 dollarë ose produkte. Ngjarja është e vërtetë, por shpesh qarkullon e thjeshtuar për keq në rrjete sociale.