Kur lindi në Itali në verën e vitit 2017, Alba – një vajzë me sindromën Down – u braktis nga prindërit biologjikë dhe më pas u refuzua nga mbi 20 familje që po kërkonin të adoptonin. Historia mori kthesë kur Luca Trapanese, vullnetar prej adoleshencës me persona me aftësi të kufizuara, e mori në krahë dhe vendosi ta bënte vajzën e tij.

Luca ishte regjistruar në programet e “afidos” (kujdestari me qëndrim) për prindër të vetëm dhe, pas një periudhe të shkurtër, gjykata e autorizoi ta adoptonte Albën. Rasti u cilësua ndër të parët në Itali ku një prind i vetëm përfundon nga kujdestaria në adoptim të plotë – çka e bëri historinë të shpërndahej gjerësisht në media.

“Që 14 vjeç kam punuar si vullnetar me persona me aftësi të kufizuara, ndaj ndihesha i përgatitur,” ka treguar ai në intervista. Nuk ishte një zgjedhje për të “sfiduar stereotipe”, por mënyra e tij për të bërë familje: të pranonte një fëmijë që shumëkush e kishte refuzuar.

Si u bë e mundur?

Ligji italian tradicionalisht favorizon çiftet në birësim; rastet për prindër të vetëm kanë kërkuar rrethana të veçanta dhe interes të qartë të fëmijës. Tek Alba, boshllëqet e përsëritura në “listë” dhe vështirësia për ta sistemuar te një familje “klasike” hapën rrugën për zgjidhjen që sot duket e natyrshme: Luca si baba i Albës.

Gjatë viteve, rrëfimi i tyre u bë libër – “Nata per te” (E lindur për ty) – dhe më pas film (2023), duke dokumentuar jo vetëm procedurat e birësimit, por edhe jetën e përditshme: oraret e terapisë, fjalët e para, shëtitjet në Napoli, fotot që Luca poston herë pas here. Këto pamje i dhanë historisë një fytyrë të thjeshtë: një baba dhe vajza e tij.

Sot, Alba po rritet si shumë fëmijë të tjerë: me ditë të thjeshta e momente gëzimi, me vështirësi që zgjidhen duke u përballur me to. Ndërkohë, babai i saj vazhdon të flasë me tone të qeta e pa bujë: “Alba më ndryshoi jetën,” ka thënë ai. Dhe ndoshta kjo është pjesa më universale e historisë – jo rekordet, as rrjetet sociale, por ndjenja e prindërimit që të jep kuptim.