Më 22 shkurt 1970, një 14-vjeçar australian, Keith Sapsford, u fsheh në ndarjen e rrotave të një avioni Douglas DC-8 në Aeroportin e Sidneit. Ai shpresonte të arrinte në Japoni—një ëndërr arratie e vogël në një botë të madhe. Pak minuta pas ngritjes, kur treni i uljes u tërhoq, Keith ra nga një lartësi rreth 60 metrash dhe humbi jetën. Çasti i rënies u fiksua, pa dijeni të autorit, në filmin e fotografit John Gilpin, i cili e zbuloi imazhin vetëm kur zhvilloi fotot. Një skenë e ngrirë në kohë, që do të mbetej ndër historitë më të paharrueshme të aviacionit—simbol i rrezikut fatal të “stowaway” dhe i etjes njerëzore për aventurë.

Dëshira për ikje dhe tundimi i të panjohurës

Adoleshenca është stina ku horizontet duken të pafund. Për shumë të rinj, ideja e largimit “kudo, sa më shpejt” bëhet premtim lirie. Tek Keith, kjo mori formën e fshehjes në një vend të pamenduar për njerëz: ndarja e rrotave të avionit. Në imagjinatën naive, ajo mund të dukej si një hapësirë sekrete drejt botës. Në realitet, është një nga ambientet më vdekjeprurëse të mundshme: e ftohtë ekstreme, mungesë oksigjeni, mekanizma të fuqishëm hidraulikë—dhe, si në rastin e tij, rreziku i menjëhershëm i rënies sapo rrotat të mbyllen.

Minutat që vendosën fatin

Avioni mori shpejtësinë, u shkëput nga pista, dhe—siç ndodh në çdo fluturim—mekanizmi i uljes nisi të tërhiqej. Në ato pak çaste, graviteti e bëri të vetën. Keith ra. Ishin minuta të shkurtra, por vendimtare. Historitë e stowaway shpesh mbyllen pa dëshmitarë; kjo, tragjikisht, pati një dëshmitar të heshtur: objektivin e një aparati fotografik në duart e një njeriu që po realizonte një foto të thjeshtë avioni.